Plant #1: De kamperfoelie (Lonicera Henryi)

Zoals ik al eerder geschreven heb, ben ik een wilde tuin. Toen mijn eigenaresse Jane hier kwam wonen, was de plek waar ik ontstaan ben niets meer dan een kale vlakte. Jane kreeg de eerste dag dat ze hier woonde al van diverse buren dringende adviezen over wat ze allemaal met mijn grote zus, de voortuin, moest gaan doen. Want die was, volgens die buren, toch zo verwaarloosd. Het was duidelijk dat de buren het liefst wilden dat Jane mij en mijn zus net zo zouden inrichten als dat hun eigen tuinen eruit zien. Omdat Jane iets anders van plan was met mij, heeft ze als eerste een schutting om mij heen laten bouwen. Er was eerst nog strijd, want de buurvrouw aan de ene kant van mij wilde geen schutting op de erfgrens, dus die schutting kwam tenslotte op mijn eigen terrein te staan waardoor ik wel een stukje kleiner werd dan ik oorspronkelijk ben. Maar Jane wilde geen ruzie met haar buren, dus vooruit dan maar. Die schutting was natuurlijk te kaal voor Jane, dus daar moesten klimplanten tegen aan komen. Jane heeft toen een boomwurger, een wingerd en een kamperfoelie tegen die ene schutting, die op mijn eigen terrein staat, aan geplaatst .

Deze drie planten gingen door de goede zorg van Jane al snel enorm groeien. In de herfst zagen ze er met hun drieën geweldig mooi uit. De boomwurger werd geel en kreeg prachtige geel/rode vruchten. De wingerd werd schitterend rood. En de kamperfoelie bleef de hele winter groen en zat vol blauwe bessen. Helaas gingen de planten ook door en over de schutting groeien en dat vond buurvrouw helemaal niet leuk. Dat paste natuurlijk niet bij haar “nette” tuin. In principe kon ze niets zeggen over deze planten omdat de schutting op mijn eigen terrein staat en niet op de erfgrens, maar Jane wilde geen ruzie dus toen zij erachter kwam dat haar buurvrouw niet blij was, is zij netjes alles aan de achterkant van de schutting komen weg snoeien. Vervolgens maakten Jane en buurvrouw samen de afspraak dat de buurvrouw het direct zou zeggen als ze weer “last” kreeg van mijn klimplanten want dan zou Jane weer komen snoeien. De planten groeiden en groeiden, maar buurvrouw zei niets meer en Jane dacht dat het allemaal goed was. Maar dat was het niet! Want wat buurvrouw echt wilde, waren geen gesnoeide planten aan de andere kant van “haar” schutting, zij wilde eigenlijk helemaal geen planten. En liever nog wilde zij gewoon dat die hele schutting zou verdwijnen. Maar ja, dat kon zij natuurlijk niet zeggen.

Dus buurvrouw zei niets tegen Jane, maar klaagde zo vaak en zo luid bij de mensen die bij haar op bezoek kwamen dat tenslotte iemand het gezeur zat was en de snoeischaar oppakte en alle klimplanten van ons kapot knipte. Niet alleen wat aan de andere kant groeide, maar ook alles erop en erdoor heen en zelfs een deel van wat er aan onze kant groeide werd fanatiek weggeknipt en weggetrokken. En alles werd over de schutting over mij heen gesmeten. Ik lag vol met kapot geknipte plantendelen. Toen Jane thuis kwam en die ravage bij mij zag, was ze erg overstuur. Die Jane, dat is toch ook zo’n rare, wie gaat er nu huilen om een paar kapot geknipte planten? Nou, Jane dus. Ik vond het wel zielig voor haar hoor. Ze had zoveel werk verricht om die schutting mooi te maken. En nu was haar werk verknoeid. Tja, daar mag je ook wel een beetje verdrietig over worden toch?

Vervolgens werd er opnieuw een afspraak gemaakt. Dit keer met een mijnheer van de woningbouwvereniging als tussenpersoon, want met buurvrouw was niet meer te praten. Drie keer per jaar op van te voren afgesproken tijdstippen zou Jane alle planten aan de andere kant van onze schutting bij buurvrouw in de tuin komen snoeien. Jane had zelf die mijnheer van de woningbouw erbij gehaald en dit was Jane's eigen voorstel, dus zij was er blij mee, daarom hield Jane zich trouw aan deze afspraak. Jammer genoeg hield de wingerd niet van al die snoeibeurten, hij werd zelfs niet meer mooi rood in de herfst. Dus Jane heeft hem met pijn in haar hart weggehaald, maar al die vergeelde blaadjes die er afvielen en al die treurig slap hangende takjes na zo’n snoeibeurt, dat was ook niets. 

Buurvrouw was nog niet tevreden, drie keer per jaar snoeien was niet genoeg voor haar. Maar iets zeggen tegen Jane deed ze ook niet. Dus weer werd er een aanval op die laatste twee klimplanten ondernomen. Weer vond Jane los plantenmateriaal aan haar kant van de schutting. Nu had buurvrouw er zelfs haar eigen onkruid bij gedaan. Want volgens buurvrouw kwam dit ook allemaal bij mij vandaan. Dit keer was het einde oefening voor de boomwurger die al dat geweld niet meer kon verdragen en ook deze moest door Jane worden verwijderd. Vervolgens wilde  buurvrouw zich opeens niet meer aan de afspraak houden, Jane mocht niet meer komen snoeien aan haar kant van onze schutting. Buurvrouw wilde haar niet meer in haar tuin hebben omdat ze een vreemde is. Tja, Jane is natuurlijk wel een beetje vreemd. Vreemd, maar wel lief hoor.
 

Mijn prachtige kamperfoelie in de bloei.

En toen was er nog maar 1 klimplant overgebleven. Die kamperfoelie, die ondertussen uitgegroeid was tot een enorme bol aan onze kant van de schutting. Maar nu hij niet meer gesnoeid werd aan de andere kant van de schutting, begon hij daar ook flink uit te groeien. En dat buurvrouw dat niet wil, was ondertussen wel tot ons doorgedrongen. Gewoon laten groeien was dus geen goed idee, want dat dat niet goed ging komen was wel duidelijk. Vervolgens heeft Jane er dan maar buurtbemiddeling bijgehaald. Maar buurvrouw wilde geen gesprek met zijn allen om de tafel. Er was nu geen enkele oplossing meer over dan de laatste klimplant, die prachtige kamperfoelie, ook maar te verwijderen. Anders was de kans zeer groot, dat deze ook in stukken gesneden door de hele tuin terug gevonden zou worden. En dat heeft Jane nu al twee keer meegemaakt en wilde zij niet nog eens mee maken. Niets zo treurig dan de planten, waar je zoveel liefde in hebt gestopt, kapot en in stukken geknipt overal in je tuin verspreid terug te vinden. Dat begrijp ik zelfs, en ik ben maar een tuin.

Een bijna uitgebloeide bloem.

Dus hierbij een laatste groet aan onze prachtige kamperfoelie. Wij zullen nooit meer in de zomer je mooie oranjeachtige bloemen zien. Bloemen die druk bezocht werden door ontelbare bijtjes. Bloemen die heerlijk ruiken, al doen ze dat dan ook alleen maar ’s nachts, waardoor er dan vele nachtvlinders om heen vliegen. Nooit meer zullen we kunnen genieten van je leuke besjes die je krijgt na de bloei. Besjes die in de herfst lichtblauw verkleuren. 

Besjes, die in de herfst blauw worden.

Nooit meer kunnen we zien hoe jij, het hele jaar door  groen, toch in de herfst je oudste bladeren vervangt. Bladeren die eerst nog heldergeel worden voor ze afvallen. En helaas zal het merelvrouwtje volgende lente haar nestje niet meer kunnen maken in deze dichtbegroeide kamperfoelie, die zo’n mooie plek voor haar was om veilig in te nestelen en waarin ze al een keer eerder een nestje had gemaakt. Vaarwel Lonicera Henryi, we hebben van je genoten en we zullen je zeker heel erg missen.

   

Groenblijvende bladeren. (Slakken eten er niet van.)

Na een regenbui.

 

Dat was het verhaal van vandaag. De volgende keer ga ik jullie iets vertellen over tuinbeelden. Tuinbeelden? In een natuurlijke tuin? Wat is dat voor onzin, zul je wellicht denken. Maar Jane vindt...................tja, dat vertel ik jullie volgende keer.

(Elke zaterdag om 17.00 uur komt er een artikel online.)

Groetjes van het paradijsje van Jane.

Trouwens, mochten er lezers zijn die tips hebben hoe je een kale schutting kunt verfraaien, het liefst met iets wilds en/of natuurlijks of misschien met iets dat dieren aantrekt, schrijf dat dan even in een berichtje. Niet met klimplanten dus, want het is duidelijk dat dat geen optie meer is. Misschien als mijn schutting weer wat minder kaal is, dat Jane dit alles kan vergeten. Een beetje troost kan ze nu wel gebruiken, vinden jullie ook niet?


Update merel:
Merelkereltje komt nog steeds elke dag bij ons op bezoek. Hij is vaker en langer aanwezig dan ooit. Hij zit soms urenlang verstopt in mijn struiken, gewoon niets te doen. Hij voelt zich niet zo lekker, denk ik, want hij is nu volop in de rui. Hij ziet er niet uit. Zijn lijfje is erg warrig en overal vinden we zijn uitgevallen veren. Hij is ook schuwer dan eerst. Rustig blijven zitten zodat Jane een foto kan maken, dat wil hij niet meer. Ja, als je er zo slecht uit ziet, zou ik ook niet willen dat ze een foto van mij zouden maken. Arm kereltje. Ik hoop dat hij snel klaar is met ruien.

Mereltje vlucht weg, want hij wil niet op de foto.